​Γεννήθηκα και μεγάλωσα στην Αθήνα. Όλα μου τα καλοκαίρια τα πέρναγα στο νησί των αρωμάτων στις Σπέτσες, σ’ ένα σπίτι απέναντι από τα καρνάγια. Ίσως έτσι εξηγείται η μεγάλη μου αγάπη για τα παραδοσιακά μας καΐκια και την θάλασσα και γεννήθηκε το μεγάλο μου όνειρο ως καλλιτέχνης να έχω εργαστήριο σ‘ ένα νησί. 

Στα 18 μου έφυγα για σπουδές στο Λονδίνο. Κατά την διάρκεια των σπουδών μου στην Γλυπτική στο Chelsea School of Art & Design και στο Central Saint Martins School of Art & Design, η αγάπη μου για την Ελλάδα και τις παραδόσεις της που χάνονται, μεγάλωσε. Μέσα σ’ αυτές κι η δουλειά των καραβομαραγκών και των καρνάγιων. Έτσι ξεκίνησε μια θεωρητική μελέτη γύρω από τα καΐκια. 
Επιστρέφοντας από το Λονδίνο το 2015 είχα αποφασίσει ότι ήθελα να ξεκινήσω κάτι σχετικά με αυτά τα στολίδια της θαλασσάς μας, τα καΐκια. Ανέκαθεν όμως πυρήνα στην δουλειά μου αποτελούσε η μίξη πολλών διαφορετικών τεχνικών, τεχνοτροπιών και υλικών (μικτή τεχνική). 

Με αυτό το κολλάζ των σκέψεων, ξεκίνησε το πρόγραμμα εικαστικής αναπαλαίωσης εγκαταλελειμένων καΐκιών "Καράβια που δεν φοβήθηκαν" το 2015 στη Σχοινούσα.

Μέσω των καϊκιών άρχισα να μαθαίνω το ξύλο στο οποίο δεν είχα αρχικά μεγάλη εκτίμηση. Η αγάπη μου όμως είναι το κολλαζ. Μπορώ να δουλεύω ώρες πάνω σε αυτά και τα αγαπημένα μου έργα ανήκουν σε αυτή την κατηγορία. 
Μου αρέσει να σκαρώνω νέες σχέσεις και ιστορίες με αυτά, οι οποίες μας ενθαρρύνουν να δούμε το παρελθόν και την ιστορία μας με μια φρέσκια ματιά. 
Απώτερος σκοπός όλου αυτού, η δημιουργία ενός διαλόγου ανάμεσα στις ελληνικές παραδοσιακές τεχνικές οι οποίες χάνονται με την πάροδο του χρόνου και σε μία «νεο-παραδοσιακή» προσέγγιση που υπάρχει στην πρακτική μου. 
Αυτό είναι το ταξίδι μου ως καλλιτέχνης, ένας παρατηρητής του δικού μου πολιτισμού.
Η ζωή είναι ένα όμορφο, γερό καΐκι με χρώματα πολλά, με βαθουλώματα, χτυπήματα, βάση γερή και πλευρές άλλοτε ευαίσθητες κι όλες δυνατές σαν ατσάλι. Που ταξιδεύει αδιάκοπα πότε σε μπονάτσες πότε σε φουρτούνες μα που πάντα απολαμβάνει τη διαδρομή. Που στο τέλος έχει τόσες ιστορίες να σου πει απο μέρη γνώριμα και μακρινά, που όταν ξαποστένει στο λιμάνι είναι σαν να μην έφυγε ποτέ αλλά που κουβαλάει τόσες ιστορίες στα αμπάρια της.

Όπως έρθει ο καιρός, έτσι θα τον αρμενίσουμε ... κι ´ αέρα στα πανιά μας !!!

Αιγαίον, νυν & αεί